Polska kinematografia ma opinię bardzo ubogiej w filmy grozy. W trakcie wykładu postaram się obalić to błędne przekonanie, które wynika z faktu, że podczas tworzenia list polskich horrorów zazwyczaj pod uwagę brane są jedynie pełnometrażowe, kinowe filmy fabularne. Tymczasem peerelowskim ekwiwalentem hollywoodzkiego kina klasy B, w obrębie którego kwitło kino gatunkowe, były filmy telewizyjne i spektakle Teatru Telewizji.
Telewizja, traktowana wtedy z lekceważeniem jako medium błahej, niewybrednej rozrywki, uratowała horror od cenzorskich nożyc, pozwalając mu przeczekać w ukryciu niesprzyjający klimat polityczny, niczym Teatr Wampirów, który pozwolił przetrwać sekcie krwiopijców poprzez udawanie samych siebie. Dzięki niej powstały takie zapomniane perełki, jak “Upiór” (1967, reż. Stanisław Lenartowicz), “Carmilla” (1980, reż. Janusz Kondratiuk) czy “Chciałbym się ogolić” (1966, reż. Andrzej Kondratiuk), które powinien poznać każdy fan gatunku.
MAGDALENA KAMIŃSKA – doktor habilitowana, adiunkt w Zakładzie Badań nad Kulturą Filmową i Audiowizualną w Instytucie Kulturoznawstwa UAM. Zainteresowania naukowe: cyberkultura, archeologia i genologia mediów audiowizualnych. Autorka i współautorka ponad 40 artykułów naukowych oraz sześciu monografii: “Rzeczywistość wirtualna jako ponowne zaczarowanie świata. Pytanie o status poznawczy koncepcji”, “Niecne memy. Dwanaście wykładów o kulturze internetu”, “Prosumpcjonizm pop-przemysłów. Analiza polskich przedsiębiorstw z branży rozrywkowej”, “Cultural Theory and History: Innovation”, “Upiór w kamerze. Zarys kulturowej historii filmu grozy” i “Memosfera. Wprowadzenie do cyberkulturoznawstwa”.
LUBLIN: 30.11 (piątek) / godz. 15:30 / Kino CK / WSTĘP WOLNY
